Jak ją rozpoznać?
Wąskie, zaostrzone liście na prostej łodydze. Zazwyczaj rośnie na wysokość w okolicach 30 centymetrów. Nie widziałam wyższych roślin tego typu w okolicy, ale atlasy i Internet twierdzą, że rośnie nawet do 60 cm. Charakterystyczne kwiaty rosnące w luźnych gronach na "koronie" lnicy są żółte, a w gardzieli (w środku) kontrastują pomarańczowym kolorkiem. Jest naprawdę łatwa do rozpoznania nawet dla początkujących właśnie dzięki swojemu kwiatostanowi.
Co zbieramy?
Całe zioło najlepiej uciąć nisko razem z liśćmi, łodyżką i kwiatostanem w okresie zakwitania tej roślinki (czerwiec-sierpień). 2-3 takie gałązki wystarczą do stosowania przez najbliższy rok.
Jak suszyć?
Przewiewne, suche oraz zacienione miejsce, w warunkach naturalnych.
U mnie zawsze jest to balkon. Suszę w całości około 5-7 dni.
Pozyskane tym sposobem ziele lnicy, które teraz śmiało możemy nazwać Herba Linariae, kruszymy bardzo łatwo w rękach i magazynujemy w szkle lub papierowej torebce.
Zioło bogate jest we flawonoidy (linaryna, neo-linaryna), alkaloid (peganina), kwasy organiczne (y-oksyglutaninowy, askorbowy), fitosterol, węglowodór n-triakontan, sole mineralne - info ze składu chemicznego lnicy.
Napary z lnicy skutecznie pomagają w problemach jelit i dróg żółciowych. Poradzi sobie też nieźle z uporczywymi zaparciami.
Jak ja stosuję to ziele prócz picia naparów? Zewnętrznie polecam go na okłady na okolice zmęczonych, zacienionych oczu - rewelacja!
Dajcie znać swoje sposoby na to to zioło lub wasze spostrzeżenia co do innego zastosowania!